“Που βρίσκομαι;”

Η σκέψη του ήχησε στο μυαλό του σαν βότσαλο που πέφτει λίμνη και “ξυπνάει” τα ήρεμα νερά της. Σιγά σιγά άρχισαν οι αισθήσεις του μια μια να επιστρέφουν. Ένιωσε ράμματα να του τραβούν την σάρκα, αναγκάζοντάς την να μένει ενωμένη, λωρίδες υφάσματος τυλιγμένες γύρω απ’τα σπασμένα του πλευρά, χοντρές σταγόνες κρύου ιδρώτα να κατεβαίνουν στο μέτωπό του. Το βλέμμα του θολό, τα αυτιά του βούιζαν, ο λαιμός του ξερός. Προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά κάτι τον σταμάτησε.

– Μείνε ξαπλωμένος hunter. Είσαι άσχημα χτυπημένος.

Μπροστά του βρισκόταν μια νεαρή κοπέλα με έντονα μάτια και στρογγυλό πρόσωπο. Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε μια περίπλοκη πλεξούδα. Στο πρόσωπο της αναγνώρισε την γυναίκα με την ροζιασμένη ράβδο. Τον έσπρωξε μαλακά πάλι πίσω. Για πρώτη φορά συνειδητοποιούσε ότι βρισκόταν πάνω σε ένα αχυρένιο κρεβάτι με πολλά μαξιλάρια.

– Που…βρίσκομαι; κατάφερε να πει με κόπο.

Η κοπέλα σκούπισε με ένα πανί τον ιδρώτα απ’ το μέτωπό του.

– Βρίσκεσαι στο κάστρο της Θεάς Melitele. Σε βρήκαμε στην αυλή μας, ένα πρωινό πριν πέντε μέρες.

– Πέντε μέρες;

– Ναι, κοιμάσαι πέντε μέρες τώρα και, για να είμαι ειλικρινής, δεν έδειχνε πως θα ξύπναγες. Αλλά, καθώς φαίνεται, οι φήμες είναι αληθινές.

Η φωνή της ήταν μαλακή και ήρεμη, αλλά όταν αναφέρθηκε στις “φήμες”, ο Razier άκουσε έναν τόνο ελαφρώς υποτιμητικό. Μόρφασε από τον πόνο.

– Το σπαθί μου; ρώτησε με αγωνία, σαν το θυμήθηκε ξαφνικά, και προσπάθησε πάλι να σηκωθεί.

– Ηρέμησε, εδώ είναι μαζί με όλα τα πράγματά σου.

Πήρε μια κοφτή ανάσα κι αφέθηκε πάλι στα μαξιλάρια. Στα ρουθούνια του ήρθε η μυρωδιά απ΄ το ξερό άχυρο, ανακατεμένο τριφύλλι και βρώμη. Κάπου στο βάθος, άκουγε ελαφριά χλιμιντρίσματα. Το βλέμμα του σταμάτησε στην άρτια ξύλινη, δίρριχτη στέγη που “ξεκουραζόταν” πάνω στους χοντρούς πέτρινους τοίχους, δημιουργώντας ένα ζεστό και στεγνό στάβλο. Τα πήλινα κεραμίδια, τοποθετημένα τακτικά και προσεγμένα, ακούμπαγαν πάνω στις ξύλινες σανίδες που υποβάσταζαν χοντροί κορμοί στον ρόλο ελκυστήρων κι αντηρίδων. Έμεινε για λίγα λεπτά σιωπηλός, παρατηρώντας ολόγυρα το αυτοσχέδιο δωμάτιο που είχε στηθεί μέσα σε ένα διαμέρισμα του στάβλου και την γυναίκα που τακτοποιούσε βότανα και παρασκευάσματα στο χαμηλό τραπέζι δίπλα στο κρεβάτι. Ήταν πολύ όμορφη. Αυτό μπορούσε να το αναγνωρίσει ακόμα και σε αυτή την κατάσταση.

– Γιατί πήρες την ευθύνη μου; ρώτησε τελικά, αγνοώντας τον πόνο που τον σφυροκοπούσε.

– Θα το μετανιώσω; ανταποκρίθηκε εκείνη γυρίζοντας και κοιτώντας τον διαπεραστικά με τα πράσινα μάτια της.Ο Razier έμεινε σιωπηλός.

– Ακόμα και σε κάποιον σαν κι εσένα δεν αξίζει να αφεθεί να τον κατασπαράξουν ζωντανό τα άγρια ζώα ή ακόμα χειρότερα, είπε τελικά η γυναίκα ψυχρά. Το κάστρο αυτό είναι ιερό. Εδώ φιλοξενούνται και εκπαιδεύονται οι νέες που προορίζονται για ιέρειες ή θεραπαίνιδες στους ναούς της Θεάς. Αν και ακολουθούμε τον λόγο Της και κρατάμε τις πύλες του κάστρου ανοιχτές σε όποιον αναζητά καθοδήγηση, βοήθεια ή άσυλο, δεν είναι ευπρόσδεκτοι όσοι ασπάζονται την μαγεία. Η παρουσία σου και μόνο αρκεί για να διαταράξει την ηρεμία. Αν λοιπόν, με οποιονδήποτε τρόπο θέσεις σε κίνδυνο την κοινότητα αυτή, να είσαι σίγουρος ότι θα φροντίσω να είναι το τελευταίο πράγμα που θα καταφέρεις να κάνεις hunter!

Τα μάτια της πέταγαν φωτιές και ήταν σίγουρος ότι, ανεξάρτητα από το αν μπορούσε ή όχι να πραγματοποιήσει την απειλή της, την εννοούσε.

– Razier, το όνομά μου είναι Razier και είμαι απ’το Kaer Morhen, είπε εκείνος απλά κι έκλεισε πάλι τα μάτια του.