– Μην δίνεις σημασία στους χωρικούς, hunter. Δεν μπορούν να καταλάβουν την χάρη που τους έκανες.
Η νεαρή κοπέλα ακούμπησε στο τραπέζι την πιατέλα με τον ξεροψημένο λαγό και την κούπα με το κόκκινο κρασί. Το στρογγυλό πρόσωπο της έλαμπε καθώς του χαμογελούσε. Οι κοκκινωπές μπούκλες έπεφταν άτακτα στους ώμους της τονίζοντας τις φακίδες της και το νεαρό της ηλικίας της. Με σβελτάδα και χάρη πήρε τον δίσκο της και χάθηκε ανάμεσα στους θαμώνες του καπηλειού.
Ο Razier την ακολούθησε με το βλέμμα του να κινείται γρήγορα μέσα στην αίθουσα και να σερβίρει αριστερά και δεξιά τα τραπέζια. Μια ευχάριστη νότα ανάμεσα στην κακοφωνία του χωριού. Καθισμένος στο πιο απόμερο τραπέζι στο βάθος της σάλας, παρατήρησε για λίγο τους χωρικούς που κατανάλωναν αφειδώς μεγάλες ποσότητες πικρής μπύρας και κόκκινου κρασιού. Στις σκόρπιες κουβέντες που ακούγονταν ολόγυρα μονοπωλούσε το θέμα των Aρπυιών. Οι περισσότεροι έβλεπαν καχύποπτα την παρουσία του, ακόμα κι αν χάρη σε αυτόν απαλλάχθηκαν απ’ τα αιμοδιψή αρπακτικά. Κάποιοι έδειχναν να προτιμούν τα τέρατα έξω απ’ τα σπίτια τους, παρά να χρωστάνε ευγνωμοσύνη σε έναν hunter. Κάποιοι άλλοι τον φοβόντουσαν το ίδιο με τα τέρατα και θα ηρεμούσαν μόνο αν έφευγε και ήταν ένα μακρινό πρόβλημα. Έτρεμαν στην ιδέα ότι μπορεί να αποφάσιζε να μείνει στο χωριό τους. Λίγοι ήταν αυτοί που έδειχναν να εκτιμούν την προσφορά του. Η προσοχή του, τελικά, στράφηκε στο γεύμα του.
– Είσαι το επίκεντρο της προσοχής για απόψε, αλλά εγώ θα μπορούσα να σε κάνω θέμα για κάθε βράδυ!
Η εύθυμη φωνή ακούστηκε από πάνω του. Μια δεύτερη κούπα κρασί είχε έρθει δίπλα στην δική του. Ο Razier σήκωσε τα μάτια του και είδε στην άδεια καρέκλα απέναντι του, τώρα να κάθεται ένας νεαρός άνδρας με διάπλατο χαμόγελο που αποκάλυπτε μία ολόλευκη οδοντοστοιχία. Το φανταχτερό γιλέκο με την μεγάλη ποικιλία χρωμάτων και ο στραβοβαλμένος μπερές με το κόκκινο φτερό φώτιζαν ακόμα περισσότερο το λαμπερό πρόσωπο του. Ο βάρδος, χωρίς δισταγμό και χωρίς άδεια, είχε κάτσει στο τραπέζι του.
– Άρχοντα hunter, δεν γνωριστήκαμε κάτω απ τις ιδανικότερες συνθήκες. Παραδέχομαι ότι ίσως επέδειξα υπερβολικό ζήλο και, πιθανόν, να ήμουν πιο παρορμητικός απ ότι επέβαλε η περίσταση. Βέβαια, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι κι εσύ δεν ήσουν ιδιαίτερα φιλόξενος ή πρόθυμος. Αλλά θα πρότεινα να αφήσουμε πίσω μας το παρελθόν και να συστηθούμε ξανά: είμαι ο Dande ο βάρδος, είπε ευδιάθετα ο χαμογελαστός άνδρας.
Ο Razier κοίταγε τον βάρδο με ανάμεικτα συναισθήματα. Το θράσος του τον εκνεύριζε και τον εξέπληττε ταυτόχρονα. Δεν μπορούσε να καταλάβει αν ήταν υπερβολικά παράτολμος ή ασυναγώνιστα ανόητος. Συνέχισε να τον κοιτά ανέκφραστος, ενώ κάρφωνε άλλη μία μπουκιά κρέας.
– Όλο το χωριό σήμερα μιλάει για το κατόρθωμα σου, αλλά νομίζω ότι τους λείπει ο σωστός τρόπος να το αφηγηθούν. Δεν έχεις “πουλήσει” καθόλου καλά τον εαυτό σου…
Ο hunter έμενε σιωπηλός. Μασούλαγε το κρέας και άφηνε τον βάρδο να πολυλογεί.
– Είδαν έναν άγνωστο, βουτηγμένο στις λάσπες να σέρνει ξοπίσω του κομμάτια κρέατος. Τρομακτικό, πραγματικά, θέαμα! Τα παιδιά στην πλατεία ακόμα κλαίνε. Κανένας δεν τους εξιστόρησε την ιστορία σου! Δεν μάθανε ποτέ για την επική μάχη, τον κίνδυνο, την αγωνία, τον θρίαμβο! Βγάλανε μόνοι τους συμπεράσματα και θεωρούν ότι ένα τέρας κατασπάραξε ένα άλλο!
Ο Razier έπιασε την κούπα του κι ήπιε μια γουλιά κρασί. Είχε αρχίσει να διασκεδάζει με την αφέλεια του βάρδου. Ένα ειρωνικό ύφος είχε πλέον ζωγραφιστεί στο βλέμμα του. Αν κάτι όμως έπρεπε να παραδεχτεί, αυτός ήταν ο ζήλος του. Ο βάρδος συνέχισε ακάθεκτος. Την ακατάπαυστη πολυλογία του χρωμάτιζε παράλληλα με χειρονομίες, σαν να έδινε μία μικρή παράσταση.
– Τι νομίζεις ότι κάνει καλύτερο έναν ιππότη από εσένα; Έχουν περισσότερο θάρρος ή μήπως είναι πιο αποτελεσματικοί; Μα, τίποτα από αυτά! Κάθε ιππότης έχει μια στρατιά από ποιητές, βάρδους και τελάληδες που το μόνο που κάνουν είναι να διαλαλούν τα κατορθώματά τους! Η υπερβολή ρέει στον λόγο τους και η φήμη τους προπορεύεται των ιδίων. Ποτέ δεν φτάνουν κάπου πριν στείλουν πρώτα απεσταλμένους να ετοιμάσουν το έδαφος. Περιγράφουν τα κατορθώματα τους, μαγεύουν το κοινό τους και οι χωρικοί τους βλέπουν σαν ημίθεους ανάμεσά τους, σαν σωτήρες τους!
– Ώστε μόνο αυτό με χωρίζει από έναν ιππότη, είπε τελικά ο Razier με περιπαικτική διάθεση.
– Μα φυσικά! Οι απλοί χωρικοί στερούνται μεταξύ άλλων φαντασίας!, συνέχισε ο βάρδος αγνοώντας τον σαρκασμό του συνομιλητή του. Χρειάζονται επαγγελματική βοήθεια για να μπορέσουν να αντιληφθούν την αξία όσων δεν καταφέρνουν να δουν με τα ίδια τους τα μάτια. Κάποιες φορές, χρειάζεται ακόμα κι αν τα έχουν δει. Γι’ αυτό, άλλωστε, υπάρχω εγώ!, κατέληξε θριαμβευτικά.
Το πλατύ χαμόγελο του βάρδου φώτιζε ακόμα περισσότερο την πανδαισία χρωμάτων που τον κοσμούσε. Το πρόσωπο του έλαμπε ολόκληρο και φουσκωμένος σαν παγόνι κοίταγε υπερήφανα τον hunter. Ο Razier παριστάνοντας τον έκπληκτο, δεν έκανε ούτε μια προσπάθεια για να κρύψει την ειρωνική του έκφραση. Πως να υποψιαστεί άλλωστε ότι όλη αυτή η πολυλογία θα κατέληγε στον βάρδο;
Αφήνοντας τον να συνεχίζει την φλυαρία του, την προσοχή του τράβηξαν δυο άνδρες που εκείνη την στιγμή έμπαιναν στην ταβέρνα και, μεμιάς, άρχισαν να κοιτάνε διερευνητικά ολόγυρα στην αίθουσα ψάχνοντας κάτι. Ήταν ξεκάθαρο πως δεν είχαν έρθει για το κρασί ή τον λαγό, καλούδια για τα οποία φημιζόταν στην γύρω περιοχή η μικρή ταβέρνα. Ο βάρδος συνέχισε τα εγκώμια για τις ικανότητες του στο τραγούδι και την σύνθεση ποιημάτων, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι πλέον είχε χάσει τελείως την προσοχή του συνομιλητή του.
Οι δυο νεοφερμένοι κινούνταν ανάμεσα στα τραπέζια, μιλώντας με τους θαμώνες αριστερά και δεξιά. Ο ένας από αυτούς, ο πιο μεγαλόσωμος και ψηλός, σταμάτησε την νεαρή σερβιτόρα με τον φορτωμένο ξύλινο δίσκο και, αφού αντάλλαξαν μερικές κουβέντες, γύρισε το κεφάλι του προς το τραπέζι του Razier. Έπειτα, φώναξε κάτι απροσδιόριστο στον άλλο άντρα για να του τραβήξει την προσοχή και οι δυο μαζί κατευθύνθηκαν προς το μέρος του. Ο Razier, που παρακολουθούσε όλη αυτή την ώρα τις κινήσεις, άγγιξε το μαχαίρι που κρεμόταν στην ζώνη του για να σιγουρευτεί ότι ήταν στην θέση του.
– … σκέψου μόνο πόσο πιο εύκολα θα σου δίνουν δουλειές οι…
Η φράση του βάρδου έμεινε στη μέση, καθώς ένα δυνατό χέρι κατέβηκε στον ώμο του. Εκείνος ξαφνιασμένος αναπήδησε στην θέση του και γύρισε απότομα να δει ποιος τον διέκοψε. Πίσω του είχαν σταθεί οι δύο άνδρες. Η έκφραση τους ήταν βλοσυρή.
– Zach. Σε ψάχνουμε σε όλο το χωριό, είπε ο μεγαλόσωμος άνδρας που τον χτύπησε στον ώμο.
– Ε… δεν τραγουδάω σήμερα κύριοι. Λογικό να μην με βρίσκατε.
– Άσε τις εξυπνάδες βάρδε. Ξέρεις πολύ καλά γιατί σε ψάχνουμε, τον έκοψε ο δεύτερος άνδρας και έκανε ένα βήμα πιο κοντά. Το πρόσωπο του έδειχνε παραμορφωμένο απ’ τη μία μεριά. Μια ουλή, απομεινάρι εγκαύματος, ξεκίναγε απ’ το μέτωπο και κατέληγε στο δεξί αυτί του, αφήνοντας πίσω ζαρωμένο και κοκκινωπό δέρμα.
– Που είναι τα φλωρίνια μας;!
– Τι;!, αναφώνησε ο βάρδος. Έχω ξεπληρώσει το χρέος μου! Έχω πληρώσει μέχρι και το τελευταίο φλωρίνι!
– Δεν έχεις αποπληρώσει ούτε το μισό απ’ το χρέος σου!, φώναξε ο γεροδεμένος άνδρας, τον έπιασε απ’ τον γιακά και τον σήκωσε απ’ τη θέση του.
– Έχω ξεπληρώσει όλο το χρέος μου!, συνέχισε να διαμαρτύρεται ο βάρδος. Άρχοντα hunter! Λέω την αλήθεια! Έχω πληρώσει το χρέος μου!, είπε απευθυνόμενος στον Razier απελπισμένα. Βοήθησε με!
– Zach; Νόμιζα ότι είσαι ο Dande, ο βάρδος, σχολίασε ο Razier χωρίς να κρύβει τον σαρκασμό του. Δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω την κουβέντα σας, συμπλήρωσε δείχνοντας πραγματικά να διασκεδάζει με την κατάσταση.
– Πρόκειται για παρεξήγηση!
– Έλα μαζί μας βάρδε!, επέμεινε ο μεγαλόσωμος τοκογλύφος και τον παρέσυρε απ΄ τη θέση του.
– Άρχοντα hunter! Σε προσλαμβάνω! Χρειάζομαι την βοήθειά σου!, αναφώνησε ο βάρδος και ξεφεύγοντας απ τα χέρια του άνδρα, έσκυψε πάνω απ’ το τραπέζι, αναποδογύρισε στο πέρασμα του την κούπα του με το κρασί και βρέθηκε λίγα εκατοστά απ’ το πρόσωπο του hunter.
O Razier ακούμπησε την πλάτη του στην καρέκλα και σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος του.
– Οι υπηρεσίες μου, όπως ξέρεις, δεν δίνονται χωρίς αντάλλαγμα και εσύ δεν βλέπω να έχεις να τις πληρώσεις. Δεν έχεις ακόμα καν εξοφλήσει τις υπηρεσίες των κυρίων.
Ένα περιπαικτικό χαμόγελο είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπο του.
– Θα πληρώσω! Θα… θα βρω!
– Δεν είμαι μπράβος βάρδε, απάντησε σοβαρός. Η δουλειά μου είναι να κυνηγάω τέρατα, όχι να βοηθάω σε καυγάδες.
Ο βάρδος τον κοίταζε έντρομος. Χοντρές σταγόνες ιδρώτα κατέβαιναν στο κούτελο του. Ο Razier γύρισε προς τους δυο τοκογλύφους, οι οποίοι περίμεναν να δουν πως θα εξελιχθεί η συζήτηση. Ένας hunter δεν ήταν κάτι που περίμεναν να βρουν.
– Κύριοι, θα μου επιτρέψετε να συνεχίσω το γεύμα μου, είπε απευθυνόμενος στους δυο απειλητικούς άνδρες με την ίδια περιπαικτική διάθεση.
– Έλα μαζί μας Zach!, είπε ένας απ αυτούς και τον τράβηξε απότομα απ΄το γιλέκο, παρασέρνοντας την καρέκλα που καθόταν.
– Μπλε Λύκε! Σε ικετεύω! Βοήθεια! Δεν θα ξαναμπλεχτώ στα πόδια σου! Το ορκίζομαι!, φώναξε ο βάρδος καθώς οι δυο άνδρες τον έσερναν προς την έξοδο.
Οι υπόλοιποι θαμώνες κοίταγαν το σκηνικό που εκτυλίσσονταν μπροστά τους, αλλά κανείς δεν έδειξε οποιαδήποτε διάθεση να αναμειχθεί. Λίγα λεπτά αργότερα, όλοι είχαν επιστρέψει στο πιοτό τους, σαν να μην έγινε τίποτα.